Misere Au Borinage

Crisis in de kapitalistische wereld. Fabrieken worden gesloten, verlaten. Miljoenen proletariërs lijden honger! Met die manifest- en revolutiewoorden opent de eerste film in dit genre in de Belgische cinema, één der belangrijkste referenties van de documentaire film. In 1932 had een grote staking de Waalse steenkoolontginningen lamgelegd. Het antwoord van de patroons en de politie was genadeloos geweest, dat alles in een toestand van onder-informatie en onverschilligheid van het grootste gedeelte van het land. André Thirifays, Piet Vermeylen en alle verontwaardigde jongeren van de Club de l’écran besloten over deze zwarte ellende getuigenis te brengen met hùn wapen, een camera. Geholpen door een arts en een advocaat, met zeer weinig geld, schuilend voor de politie, maar gesteund door de gehele bevolking, filmden ze in moeilijke en opwindende omstandigheden. De film is hard, weids. Hij heeft al zijn kracht, zijn emotionele impact van verontwaardiging en medevoelen behouden. Hij heeft aan de arbeidersklasse de krachtigste beelden van haar geschiedenis en haar strijd geschonken. Daaronder: de uitdrijvingen, de opeenhoping van de kinderen in krotwoningen, hun uitgemergelde en afwezige gezichten, de optocht met het portret van Karl Marx, het verzamelen van kolenrestjes ‘s morgens vroeg op de terrils, de bedelende mijnwerker enz., zonder het schokeffect van de beeldmontage te vergeten: de leegstaande huizen terwijl de daklozen buiten slapen, een quasi-hongersnood en het ontbreken van alle hulp terwijl grote bedragen besteed worden aan de bouw van een kerk …